Lembrando

Esta fin de semana vin unha desas reportaxes que se repiten ano tras ano en datas concretas: a dos cemiterios que se enchen de flores e de xente que recorda aos seus mortos en vésperas do Día de Defuntos que se celebra mañá e do de Todos os Santos, hoxe. Tamén vin os anuncios do servizo especial do transporte público de Vigo para facilitar os numerosos desprazamentos que se producen aos camposantos nestes días, proba do arraigado que continúa este costume convertido nunha especie de obriga social.  Porque senón, ¿que máis ten facelo hoxe que hai un mes ou que dentro de catro?

Isto é coma o día dos namorados, o do pai, o da nai e outros novos que se foron e se seguirán incorporando. O argumento de que son celebracións comerciais –ou relixiosas, coma no caso que nos ocupa-  e que esas cousas han de amosarse todos os días está demasiado visto, pero non por iso deixa de ser, baixo o meu punto de vista, a pura realidade. No caso da homenaxe aos mortos, ademais, cómpre engadir que é moi discutible a necesidade de acudir a un cemiterio para mostrar respecto ás persoas que nos faltan -aparte de que cada vez son máis as que se deciden pola incineración-, así coma o estendido xesto de levar flores. Aínda que sexa, por suposto, 100% respectable.

A cuestión é que, paradoxalmente, para min o 1 de novembro sempre foi unha data de celebración: o aniversario de meu avó, que falta desde hai case un ano. Por ese motivo lémbrome del hoxe de modo especial e lle dedico estas últimas liñas. Nada que ver con que mañá sexa o Día dos Defuntos, porque deles, se de verdade nos importaron, lembrámonos calquera día, en calquera momento, visitemos ou non unha tumba, optemos ou non por levar flores. Lembrámonos igual, en privado, sen ter que facelo visible, sen que o saiba ninguén. E sempre.