Vigo canta a Celso Emilio

(Reproduzo, máis algunhas fotos e vídeos, a crónica que tamén se pode ler en Dioivo. En español, aquí)

O que xa  fixera Luis Emilio Batallán en 1975 no seu álbum Ahí ven o maio, repetírono hoxe en Vigo el e moitos dos novos talentos do panorama galego: musicar composicións do poeta Celso Emilio Ferreiro (Celanova, 1912), ao que consideran “unha fonte inesgotable de inspiración”. Foi nun evento conmemorativo do centenario do seu nacemento e máis do medio século da publicación de Longa Noite de Pedra organizado pola Consellería de Cultura.

Foto de familia dos participantes na homenaxe. De esquerda
a dereita: Inma López Silva, Rexina Vega, Alonso Montero,
 Batallán, Fernando Franco, Patricia Moon, Manoel Soto, 
Davide, El Puto Coke e, detrás, Ataque Escampe.
 Imaxe: Faro de Vigo.

Pasadas as oito da tarde, El Puto Coke aparecía no escenario do Teatro do Centro Cultural Novacaixagalicia para dar comezo a máis de dúas horas dun espectáculo que combinou música, recitais poéticos e dramatizacións, sempre con Ferreiro como nexo de unión. O rapeiro vigués, ademais de ofrecer a súa particular visión do himno galego, interpretou o seu tema GgAaL_Ego –‘Non falo galego normativo, o meu éche combativo’- e puxo música a un poema de Ferreiro. “Somos unha xeración que loitamos pola cultura galega, por continuar o que fixeron Celso Emilio e outros coma el”, reivindicou antes de que a presentadora do evento, a escritora Yolanda Castaño, lle tomase o relevo.

A anfitrioa deu paso ao xornalista Fernando Franco, que recitou O can danado e do que se lembrou que é o autor da última entrevista ao homenaxeado, feita na véspera do seu pasamento, que se produciu na cidade olívica en 1979.

Ataque Escampe, en dúas das súas actuacións.

Chegou a continuación a quenda do grupo compostelán Ataque Escampe, que pediu desculpas anticipadas polo seu “atrevemento” ao musicar a Celso Emilio, pero que arrincou sonoras ovacións do público nas súas tres intervencións. Comezaron por Monólogo do vello traballador –“hoxe quizais deberamos cambiar a orde e falar de traballador vello; e ao tempo, en vez de 50 anos sin sosego, mellor 50 anos sen cotización”, comentaban con retranca- e proseguiron recitando Deitado fronte ao mar desde o atril de NovaGaliciaBanco do escenario. “Gústanos estar aquí, é a proba de que o pobo pode estar por riba dos bancos”, dicían entón, arrincando novos aplausos. Non serían os últimos, pois houbo aínda unha terceira intervención na que vestiron aos versos de Celso Emilio con música calypso.

Alumnas da ESAD de Vigo.

Entremedias houbo varias intervencións de catro alumnas da Escola Superiorde Arte Dramática de Vigo: Laura Míguez, Paloma Saavedra, Melania Cruz e Rocío Romero. Preparadas por Cristina Domínguez e Ricardo Solveira, levaron a escena pezas inspiradas en poemas como Aire puro, Consellos ou Longa noite de pedra.  Inma López Silva, pola súa banda, recitou no acto o poema Credo.

Davide

Outra das grandes ovacións da noite levouna Davide –que impresionou cunha pandeireta na man e mais coa súa voz-,  precedido do musicólogo e investigador Xaime Estévez. Este lembrou que Ferreiro é, con Rosalía, o poeta galego máis musicado. “Existen máis de cen edicións discográficas con letras súas. Entre os que as empregaron están Suso Vaamonde, Los Tamara, Batallán, Carlos Núñez, Luar na lubre... Os músicos debémoslle unha homenaxe constante”, salientou o tamén profesor do IES Álvaro Cunqueiro.

Alonso Montero.

A primeira exclusiva da noite chegou da man do profesor Xesús Alonso Montero, que emocionou ao público con tres coplas políticas do ano 62 máis unha inédita que, segundo contou, o de Celanova lle deixou a el. “É moi axeitada para os nosos días”, explicou antes de cantar, marcando o ritmo con palmas sobre o seu propio peito, ‘aquí non podo vivir, tanto cura, tanto frade e tanto garda civil’. “Tiña que cambiar de xénero e hoxe é a primeira vez que canto en público. Nunca mo pediran en 83 anos, así que agora comeza unha nova etapa na miña vida”, subliñou provocando as gargalladas do auditorio.

Manoel Soto.

Seguíndolle a corrente, chegou a segunda exclusiva do acto, esta vez da man de Manoel Soto. “Eu recito en público por primeira vez”, anunciou o ex alcalde de Vigo para pasar logo a ler dous dos poemas que Ferreiro dedicou á súa dona Moraima. “Estou aquí en calidade de amigo deles dous e dos seus fillos. Celso Emilio será alguén inesquecíbel polos tempos dos tempos para o noso país”, sinalou.

Frans Banfield e Patricia Moon.

Frans Banfield, arxentino fillo de emigrados galegos e radicado en Vigo, musicou María Soliña, acompañado ao violín por Patricia Moon, que á súa vez interpretou un tema propio ao piano. “Oxalá houbese mil Celsos Emilios por aí, dando duro e facéndoo con arte, que é o que necesitamos”, dixo el.

Rexina Vega deu lectura a Poema nuclear nun libro seu “de xuventude e parte da infancia” e, antes de que a Coral de Beade puxese o punto e final ao acto, chegou outro que tamén fixo as delicias do público: Luis Emilio Batallán. Recordou poemas que musicara no seu celebrado Ahí ven o maio, pero tamén doutro traballo do que asegurou que se sinte moi satisfeito pese a ter pasado desapercibido, Ballet da nena. Máis dun asistente acompañouno coas letras de Longa noite de pedra e Notas necrolóxicas. Como propina, un tema inédito.

Yolanda Castaño pechou a homenaxe incidindo en que a través desta quedara demostrado que “as verbas de Celso Emilio continúan vivas, vixentes, mozas e cunha saúde exultante”.