Fuxindo da fábrica de monstros

Leer en castellano

Estes días, con motivo do crime de Santiago que causou a morte da nena de doce anos Asunta Basterra, estase a falar moito do papel dos medios de comunicación. Fixéronse cousas ben e, coma sempre, outras non tanto. Non é aí onde quero pór o acento, senón nunha consecuencia que tivo todo isto na Facultade de Ciencias da Comunciación de Santiago de Compostela da que fun estudante: a renuncia dunha docente de galego a impartir clases neste centro de estudos.

Texto publicado por Hermida na súa conta persoal de Facebook.

A profesora en cuestión é Carme Hermida, da que non fun alumna (aínda que si cursei a materia optativa de galego no primeiro curso da carreira, impartida aquel ano por outra mestra; e o mesmo coa obrigatoria de galego oral en segundo), e que non quere seguir ensinando nesta facultade porque non desexa ser partícipe da formación dos profesionais galegos do eido do xornalismo. Non son palabras textuais, pero é unha maneira (máis suave, por certo) de resumir o que se deduce do que escribiu: "Persoal e profesionalmente, non teño forzas para investilas na formación de persoas que sei que van converter en seres morbosos, manipuladores, mentireiros, desprezativos, pagados de si mesmos e irreflexivos".

Toda esta lista de adxectivos está a aplicarma a min, en calidade de licenciada por esta facultade. E a centos de persoas, caendo, para empezar, nunha xeneralización que, como ocorre con case todas -por definición-, resulta impertinente. Está a faltar ao respecto a todos os demais profesionais que ensinan na facultade de Xornalismo -considera inútil o seu cometido-, máis alá de desprezar, por sistema, o traballo de todos os medios de comunicación da comunidade (algo que seguramente, xa que se pon, debera facer extensivo a todos os do país)

Centrándonos no caso de Asunta, por suposto que se cometeron erros, e houbo morbo e mil cousas que deberan ser corrixidas. Agora ben, como apunta o Colexio Profesional de Xornalistas nun comunicado conxunto coa propia facultade e feito público hoxe (e con fondo crítico), "tamén se debe apelar ao bo traballo das ducias de xornalistas que se enfrontan ante a dura tarefa de informar dun suceso tan dramático".

Comunicado do CPXG e a Fac. de Ciencias da Comunicación da USC ante o tratamento informativo do caso de Asunta http://t.co/twuMZT59f5
— xornalistas (@xornalistas) October 3, 2013

Hermida fai fincapé no feito de que leva moitos anos desenvolvendo parte da súa labor profesional en Xornalismo. ¿Que pensaba do papel da prensa galega en todos estes anos? ¿Non atopou ningún traballo meritorio? ¿Tanto tardou en decatarse de que estaba a contribuír á formación de monstros* e de que non quería que así fose?

*Lembremos: mentireiros, morbosos, etc. etc.; monstros paréceme

 un bo termo para sintetizar os trazos que enumerou.

Ademais de todo o anterior, supoñendo que estivese atinada nos seus argumentos, eu formularía a cuestión doutro xeito: como educadora que é, ¿que mellor que combater desde dentro o que non lle gusta do que ve? É dicir, se efectivamente se estivese a formar a monstros, ela ten a oportunidade, desde esas mesmas aulas, de probar algo distinto, de ensinar outra maneira de facer as cousas (aínda que sexa na materia de lingua galega, que pasa a ser secundaria ante a gravidade do que denuncia). Aínda que non servise de nada, mellor será facer o que estea na túa man que pasar do asunto, preocupándote só de desvincularte para que non salpique, digo eu. Isto, repito, no suposto de que o que di esta muller tivese pés ou cabeza, que coido que non é o caso.

Carme Hermida. Foto: Galicia Hoxe.

E non é o caso porque nada do que di esta docente se ensina na facultade. En realidade, ensínase todo o contrario. Outra cousa é cómo se desenvolvan os feitos despois, e a evidencia de que pouco ou case nada do mundo que te atopas cando saes do ideal da facultade é semellante ao que ves nela -non sempre para mal, ollo-. É aí, seguramente, onde radica o problema.