Entrevista a María Mera, actriz e xurado de Amal: "O que teñen en común todas estas historias é unha mensaxe de esperanza"

Leer en español

María Mera (Boqueixón, 1986) leva feito moitas cousas malia a súa xuventude. Pero a esta moza  -actriz; reporteira e presentadora; licenciada en Turismo e estudante de Xornalismo-, que dá vida á Vanesa de Matalobos, quedáballe por facer unha na que vén de estrearse estes días grazas ao Festival Internacional de Cine Euroárabe Amal: formar parte do seu xurado. Conta que foi unha experiencia enriquecedora que cambiou a súa percepción do mundo árabe e na que estivo acompañada polo filólogo, guionista e impulsor do Festival de Cans, Alfonso Pato; o codirector do Instituto de Estudos sobre Conflitos e Acción Humanitaria, Jesús Núñez Villaverde; o cineasta exipcio Khaled El Hagar; o xornalista Tahar Houchi, e maila intérprete francesa de orixe marroquí Sanâa Alaoui, encargada de presidilo. Como resultado das súas deliberacións, un palmarés que se dará a coñecer esta noite (Teatro Principal de Santiago de Compostela, 20.00 horas) nunha cerimonia de clausura que contará coa actuación musical de Marcos Teira.

A actriz galega María Mera -natural de Boqueixón, aínda que medrou en
Vedra-, aceptou formar parte do xurado da décima edición de Amal,
 o que considera "unha grande responsabilidade". Imaxe: mariamera.com

-¿Como xorde a súa participación como xurado no Festival Amal?

-Na edición pasada xa me deran a oportunidade de conducir a gala de clausura, de aí que desta volta se me propuxese ser unha das integrantes do xurado en calidade de actriz galega. Eu xa estivera outros anos e coñecía o festival,  pero desde a perspectiva dunha espectadora máis. Agora foi cando realmente puiden empaparme de Amal e participar do seu funcionamento e desenvolvemento interno.

-¿Ata que punto lle resultou difícil valorar os traballos que concorreron na sección oficial?

-Supuxo un reto enorme, xa que se trataba de ver e avaliar 31 películas internacionais cun grande nivel, como demostraba xa o feito de ter sido seleccionadas finalistas. De súpeto enfróntaste a esa cantidade de traballos, en árabe e con subtítulos, que contan grandes historias nunha hora e media ou dúas, e sentes unha enorme responsabilidade que, ao mesmo tempo, tamén tiña moitas ganas de asumir.

"Estes documentais amósannos a xente que nunca se rende, 

que xa non é que se erga deseguido, é que non se deixa caer"

Xunto a Mera, os encargados de decidir os gañadores dos premios
do festival, que se entregan esta noite, foron Khaled El Hagar, Alfonso Pato,
Jesús Núñez Villaverde, Sanâa Alaoui e Tahar Houchi.

-¿Foi complicado acadar os acordos entre os compoñentes?

-Nalgunhas categorías tivemos claro que documental era o que merecía levar o galardón, noutras había opinións algo dispares e precisamos dunha deliberación máis complexa. Ao sermos profesionais de distintos ámbitos, ás veces non nos fixamos ou non centramos a atención nos mesmos aspectos, de maneira que resultamos complementarios. É enriquecedor escoitar ao outro e mesmo que ao facelo chegue a cambiar o teu punto de vista inicial; serviume para aprender moito e foi una experiencia moi bonita.

-¿Cal é a súa impresión xeral das películas e que foi o que máis lle chamou a atención?

-O balance é moi bo. A verdade é que me sorprenderon no seu conxunto, porque no fondo de todas hai unha mensaxe común, a da esperanza e a capacidade de loita dunhas persoas que, pese ao grande sufrimento que padecen, non se renden xamais. Tanto ten que lles tiren a casa abaixo, que deseguido están a poñela de novo en pé. Isto lévate a pensar como nós sufrimos depresións por causas insignificantes en comparación co que viven eles, que xa non é que se ergan de inmediato, é que nin sequera chegan a caer; aceptan que a súa vida é esa e loitan de xeito incansable por repoñerse unha vez tras outra e sen deixar de lado o humor. Películas coma Le cochon de Gaza ou Bromas aparte impactáronme especialmente.

"A información que recibimos a diario do conflito entre Israel e Palestina 

dista moito do que nos ensinan cando o contan en primeira persoa"

María comezou a súa relación profesional co festival -que xa coñecía coma
espectadora- cando presentou a cerimonia de peche da pasada edición.
Este ano, na décima, da un paso máis a converterse en xurado.

-¿Cambiou a súa perspectiva do conflito entre Israel e Palestina tralo visionado destas cintas?

-Coido que si. Todos temos unha idea do que ocorre a través dos telexornais e da información diaria que nos chega por distintas canles, basicamente por Internet. Pero dista moito do resultado de ter acceso a proxectos onde quen o conta é a propia xente de alí, que o amosa tal e como é e como eles o experimentan en primeira persoa. Con estes documentais ábrense novas portas e novos puntos de vista moito máis fieis ao que acontece e, loxicamente, con menos marxe de erro.

-¿Como valora a resposta do público ante este evento?

-Penso que foi, unha vez máis, formidable, igual que o festival no seu conxunto, coas películas e mailo resto de actividades paralelas. Supón unha oportunidade de ver reflectida a cultura árabe tal cal é, cos seus trazos positivos e aqueles que non o son tanto. Ademais, os espectadores agradeceron moito, aparte de gozar das películas, o agasallo de ter despois ocasión de conversar cos directores, transmitirlles dúbidas, coñecer máis a fondo os proxectos e descubrir de primeira man máis detalles sobre o que hai detrás deles.

"Vanesa (Matalobos) non é unha personaxe calquera; ten mil caras e iso, 

a nivel interpretativo, é un regalo que me permite aprender moitísimo"

María Mera acadou grande popularidade en Galicia coa serie de Voz Audiovisual
 Matalobos, de cuxo reparto forma parte no papel de Vanesa Viaño desde a primeira
tempada, estreada en abril de 2009. Na actualidade emítese a quinta (martes, 22.45
horas na TVG), que segue a contar co favor do público ao igual que as precedentes.

-Ese público, o galego, coñécea principalmente pola súa personaxe de Vanesa na ficción da Televisión de Galicia Matalobos. ¿Que supuxo -e supón- esta serie para vostede?

-Foi un regalo resultar escollida naquela proba. Tratábase do meu primeiro papel televisivo -antes fixera teatro- e non é un calquera, lineal coma outros, senón que ofrece moitísimas caras e, a nivel interpretativo, é unha marabilla. Vanesa comezou coma unha nena e agora é unha muller: tivo todo tipo de problemas, caeu na droga e saíu, casou, é nai dun fillo... Aprendín moitísimo neste tempo. Hai unhas semanas estreouse a quinta tempada, que xa rematamos de gravar, e a resposta está a ser moi boa, coma sempre; oxalá ese éxito permita que poida haber máis.

-¿Como ve a realidade actual do sector audiovisual galego?

-Está todo moi parado, pero coma en tantos outros. Faltan os cartos e, a partir de aí, é a pescadiña que morde a cola; é algo que decepciona e, falando de Amal, poderíamos dicir que falta esperanza -a palabra que dá nome o festival ten precisamente ese significado-. Eu agora estou rematando a carreira de Xornalismo e colaborando os venres no Luar. Levo un par de anos presentándome a algúns castings fóra sen sorte polo momento; se sae algo, benvido sexa, aínda que, se de min dependese, non consideraría a posibilidade de deixar Galicia.

"Nunca pensei dedicarme a isto; comecei gañando un concurso

de modelos ao que non quería presentarme"

Distintas imaxes da polifacética intérprete: no programa Acompáñenos (2008,
xunto a Xosé Manuel Piñeiro e mailos que daquela eran os seus compañeiros reporteiros
neste espazo: Ricardo Pardo, Alba Lago, Diego Durán e Javi Rocha); a carón de David Bisbal na
 V Gala Panorama contra o cancro que presentou hai uns meses; con Gayoso recentemente
en Luar; no programa Criaturas en 2009 coa súa egua; desfilando na Galicia Fashion
Week 2010 e exercendo as tarefas de presentación da mesma este verán.
Tamén foi pregoeira de varias festas nos últimos anos.

-¿Sempre soubo que quería ser actriz?

-Para nada, nunca pensara niso. Empecei aos dezaseis anos pola insistencia da miña tía para que me presentara a un concurso de modelos; non ía moi convencida, non me facía demasiada graza, pero fun e gañei. A partir de aí apunteime a unha axencia de modelos e xurdiron as primeiras oportunidades de traballar de modelo e azafata en televisión, ata que, como extra en Libro de familia e outras series de aquel momento, deime de conta do interesante que era este mundo. Despois diso veu o teatro, os castings e cantidade de "non" antes do "si" de Matalobos, que foi coma un soño.

-Dicía que estuda xornalismo, ¿cal das súas facetas lle tira máis?

-Gústame tanto actuar coma presentar, penso que para todo hai un momento. Traballei coma reporteira en Localia e no programa Acompáñenos -presentado por Xosé Manuel Piñeiro na TVG entre 2007 e 2009- e tamén me sentín moi a gusto, os estudos de Xornalismo enténdoos como complementarios para esa faceta. Tal e como está a situación, os dous mundos resultan igual de complicados, e a formación nunca está de máis. Os actores adoitamos ter épocas de parón nas que non chegan proxectos e considero que é bo, non digo facer vinte cousas a un tempo, pero si máis de unha para abrir novos camiños.


Entradas relacionadas: 
-Entrevista a la cineasta Nefise Özkal Lorentzen: "En mi lengua no hay 'él' y 'ella', Dios no tiene por qué ser hombre"
-Entrevista al cineasta argentino Hernán Belón: "El mundo árabe sigue siendo esconocido".