Do que xa (case) non queda

Dixéranme que Allariz era un paraíso. Á marxe dunha paisaxe espectacular e un entorno moi agradable –que xa tivera ocasión de coñecer antes-, para min resultou unha inmellorable carta de presentación que ao preguntar por un sitio onde conectarme a Internet ao pouco de chegar, a parella á que me dirixira, ademais de indicarme varias posibilidades  con todo detalle, me insistise para que empregase a súa conexión. Semella unha anécdota sen importancia, unha parvada, pero foi algo que me chamou tanto a atención por difícil de producirse no contexto de cidade no que habitualmente me movo, que llo contei a todo o mundo coma algo extraordinario, extraordinariamente positivo. E, polo que levo visto, non era unha excepción.

Vista do municipio ourensán Allariz.

Porque tamén dá gusto ir a cafeterías onde o segundo día xa se lembran de ti, onde o trato é de total familiaridade e amabilidade xa desde o primeiro –os seguintes aínda máis- e pasear por rúas nas que todo o mundo se coñece e saúda e nas que o galego, falado por todos, incluídos nenos moi cativos, percíbese coma unha lingua viva de verdade. Non é nada que non se saiba, tampouco exclusivo deste pobo, por suposto, e nin sequera novo para min –vénme á cabeza inevitablemente a miña vila materna, Chantada, similar nalgúns destes aspectos-,  pero si cousas cada vez máis extraordinarias, en perigo de extinción, das que xa case non quedan. Cousas que se agradecen.