lunes, 28 de noviembre de 2011

Sorte

Tardes de xogos e verbenas de bailes na Guía, partidas de cartas, visitas de sábado pola mañá, uns de novembro e treces de xuño de celebración, insistencia en cada bocado cando de nena me daba de comer logo de esperarnos a meu irmán e a min no colexio, sorrisos –entre outros- cando lle levabamos as notas, fins de semana na súa casa nos que axudaba a avoa a facer a súa comida, tardes “cultivando” no patio, días de verán cos catro netos, partidos do Celta que víamos xuntos no Padrón, as vodas de ouro, complicidade co meu irmán por ser os dous do Barça, arranxos que facía na casa por non ter herdado meu pai a súa destreza, historias de infancia que me contaba, fotos, a súa imaxe lendo o xornal na mecedora, o mal xenio das poucas veces que se “incomodaba” –coma el dicía-, falarlle moi preto cando xa case non oía e escoitalo sempre en galego menos cando intentaba con dificultade o castelán para que as súas netas valencianas o entendesen mellor. Lembranzas.

viernes, 25 de noviembre de 2011

El yerno perfecto

Iñaki Urdangarín respondía al modelo de hijo, marido y yerno perfecto. Rubio, guapo, deportista –y medallista-, educado y agradable. El vasco que llevó al altar a la infanta Cristina era, de hecho, preferido por la mayoría frente al esposo de su hermana Elena, el extravagante, antipático y no especialmente agraciado físicamente Jaime de Marichalar.


Iñaki Urdangarín con la medalla en los Juegos de Atlanta 1996
Urdangarín, en su faceta de deportista,
con la medalla lograda en Atlanta 1996.

martes, 22 de noviembre de 2011

Él sí que vale

Viendo los resultados de las elecciones –los esperados: mayoría absoluta del PP, debacle del PSOE, subidas de UPyD e IU, entrada con fuerza de Amaiur en el Parlamento…-, debo de ser de las pocas, pero tengo la sensación de que el señor Rajoy me toma el pelo. Además de haber prometido la creación de empleo estable, uno de sus spots electorales incidía en ello y vino a decir que nos va a sacar de la crisis y que todo va a ser un paraíso. Pero el domingo, sabiéndose ganador, las cosas cambiaron un poco: “No va a haber milagros, no los hemos prometido”, se apresuró a decir. La venda antes de la herida. Una justificación detrás de la que, me temo, vendrán otras muchas –y se me antoja que la “herencia envenenada” de Zapatero será recurrente en esa función de excusa-.

Mi reflexión de ayer sobre eso, utilizando –no quepa duda- la ironía, era que para Rajoy el empleo estable no es un milagro. Por algo lo habrá prometido. Entonces los que esperamos -sin esperanza- un primer empleo estable deberíamos estar tranquilos con el nuevo presidente. Será, digo yo, cuestión de días… ¿No?


Celebración de la victoria electoral del PP en 2011 en Génova
Celebración del PP en Génova (Fuente: cuartopoder.es).

sábado, 19 de noviembre de 2011

Votos perdidos

Con mi voto decidido hace tiempo, yo hoy reflexiono sobre otra cosa que siempre me ha llamado mucho la atención: el hecho de que haya gente -y mucha- que renuncie a ese, un derecho que no existía en España hace no tanto tiempo, y que, con esta actitud, demuestran no valorar en su justa medida.

Por supuesto, cada uno es libre de votar o no. Pero el renunciar a hacerlo esconde detrás muchas veces un desinterés reconocido: "yo no entiendo de polítca", "no me gusta", "me da igual"; o bien una segunda línea, la de restar valor al propio sufragio: el "un voto no cambia nada" o el "total, si no van a ganar...". Queramos o no, las decisiones de los políticos repercuten de una manera u otra en nuestras vidas, ¿cómo no va a interesarnos? Otro argumento es no votar por estar en desacuerdo con el sistema - "no me representan"-, pero los que basan su decisión en esto deberían pensar en que el abstenerse de participar dificilmente va a ser una vía para cambiar algo.


Votos perdidos, urnas, abstención


viernes, 18 de noviembre de 2011

Aquella socialista del pelo naranja

Mi primer recuerdo -algo vago- de Rosa Díez es el de una señora con el pelo naranja que iba en las listas del PSOE a unas elecciones europeas. No sé cuántos años hace, pero aunque fueran siglos, la metamorfosis de esta mujer continuaría siendo muy difícil de explicar. Metamorfosis o incoherencia.


Rosa Díez: aquella socialista del pelo naranja
Rosa Díez, en distintos momentos de su larga etapa socialista.

miércoles, 16 de noviembre de 2011

¿Ni programa oculto ni varita mágica?

El domingo es el día que la mayoría (absoluta) de los españoles esperan ansiosos hace meses. En primer lugar el propio Rajoy, que se perfila a todas luces como el nuevo inquilino de la Moncloa; luego, como es lógico, el resto de su formación y, ya por último, los millones de electores que han decidido depositar su confianza en forma de voto en quien fuera ministro de Aznar. El resto constituimos una minoría (absoluta, sí, pero no diría que poco significativa) que teme más y más –si cabe- ese momento a medida que se aproxima.

Rubalcaba, el candidato socialista, ha hablado durante toda la campaña de un programa oculto del PP que Rajoy ha negado hasta la saciedad. Aún ayer, el popular declaraba, asimismo, que no posee esa “varita mágica” que algunos le han atribuido y que, también a mi juicio, sería la única manera de cumplir sus objetivos sin recurrir a medidas y políticas no incluidas en su programa real y que, como dicen los socialistas, responderían a ese hipotético “oculto”.


Mariano Rajoy durante un mitin de la campaña de noviembre 2011
Rajoy, durante un mitin de campaña.

lunes, 14 de noviembre de 2011

El poder de un grano de arena

Varias veces ya estuve a punto de escribir sobre la entrevista de La Noria la madre de El Cuco, uno de los implicados en el caso del asesinato de la joven Marta del Castillo. Primero fue la noticia de la propia entrevista, luego la polémica con la cantidad que la invitada había cobrado, después la decisión de varias marcas de dejar de anunciarse en el espacio, la defensa de su presentador acusando a otras cadenas de hacer lo propio y, ya por último, el desmentido por parte de estas dos y el hecho de que el formato que conduce Jordi González apenas contó con publicidad en su última emisión.


Jordi González entrevista a la madre de El Cuco en La Noria
Jordi González entrevista a la madre de El Cuco en La Noria.

jueves, 10 de noviembre de 2011

De derbis, provocaciones, buenos y malos

Si a los aficionados al fútbol nos gustan los derbis es, creo yo, porque suponen la posibilidad de ganar al equipo contra el que más disfrutamos haciéndolo, aun a riesgo de sufrir también la más dolorosa de las derrotas. Es algo que solo experimentamos con el “eterno rival”, por eso celtistas y deportivistas esperamos ansiosos el enfrentamiento desde que se supo que volveríamos a compartir categoría. Queremos ganar, y si puede ser humillando al otro, mejor. Eso no tiene nada de malo, siempre que se limite al terreno de juego y a hacer eso: jugar.


Afición del Celta de Vigo en Balaídos, Vigo
Afición céltica en Balaídos.

miércoles, 9 de noviembre de 2011

Arrivederci, Silvio

Hace ahora cuatro años viví un curso de Erasmus en Italia. Recuerdo que al decir que era española, la gente con la que me relacionaba, la mayoría de mi misma edad, enseguida asociaba el país a Zapatero y hablaba de ambos con admiración –máxime cuando, ya hacia el final de mi estancia, la azzurra quedó eliminada de la Eurocopa de fútbol a manos de una España que luego se impondría en la competición-. Nos tenían por un país moderno y avanzado, además de relacionarlo de inmediato con la playa y a la fiesta; la crisis estaba próxima, pero lejana en la medida en que apenas se veía venir.


Adiós a Silvio Berlusconi Italia


martes, 8 de noviembre de 2011

Empate... a cero

En un día como hoy, en el que medios y redes sociales se ven desbordados por un tema protagonista –un debate entre los únicos candidatos con opciones de acceder a la presidencia del gobierno de España- parece que una, que se interesa por la política y lo comparte a menudo en este blog, se ve casi en la obligación de escribir aquí sobre ello. Pero lo cierto es que, más allá de que se ha dado por ganador a Rajoy –que acostumbrado a perder en encuestas, debates sobre el estado de la Nación, caras a caras electorales y comicios en sí mismos, ahora se encuentra con todas las victorias juntas de la mano del fracaso de sus oponentes más que de sus propios méritos-, ayer no vimos casi nada nuevo, como muchos ya habían pronosticado.

Como aspectos llamativos, me quedo con los nervios de ambos, la confusión de Rajoy entre Rubalcaba y Zapatero –quizás más intencionada de lo que pudiera parecer-, su apego a su guión, el conocimiento de uno del programa ajeno y el desconocimiento aparente del propio por parte del otro y dos frases. Rajoy dijo algo así como “no soy experto en economía, pero tengo sentido común”. ¿Será suficiente? Rubalcaba afirmó: “no tengo las soluciones para todo, pero no me arrugo ante los problemas, al contrario”. ¿Ha sido suficiente hasta ahora? (Porque sí, Rubalcaba formó parte del gobierno de Zapatero, lo sabíamos, sr. Rajoy).


Debate Rajoy-Rubalcaba elecciones 2011 Manuel Campo Vidal


domingo, 6 de noviembre de 2011

Indecisos, el clavo ardiendo

"Se a esquerda se move, a esquerda gaña". Son palabras del líder de los socialistas gallegos, Pachi Vázquez, pronunciadas ayer y que redundan en una idea que subyace en el discurso de su partido desde que se conoció la encuesta del CIS el pasado viernes: agarrarse al clavo ardiendo que supone el dato del 30% de indecisos en medio del contexto de debacle -tan contundente como esperada- que se pronostica para el PSOE.


Pachi Vázquez y Abel Caballero Vigo 2011
Los socialistas se aferran a los indecisos para tratar
de evitar una derrota electoral que se da por segura.

jueves, 3 de noviembre de 2011

Fenómenos paranormales

Creo que la tal Anne Germain, efectivamente, tiene un don. En serio. La supuesta médium consigue convencer a muchos de los que recurren a ella y, según cuentan los interesados, no solo no les hace ningún mal, al contrario: dicen que se quedan “en paz” después de –en teoría- contactar con sus muertos a través de esta persona. Así pues, hablo del don de hacer creer, de ser persuasivo o dar exactamente con las palabras que quien escucha quiere oír, cosas que no siempre se consiguen con facilidad.


Jordi González, Anne Germain, Más allá de la vida
Jordi González media entre Anne Germain y los famosos invitados.

martes, 1 de noviembre de 2011

Lembrando

Esta fin de semana vin unha desas reportaxes que se repiten ano tras ano en datas concretas: a dos cemiterios que se enchen de flores e de xente que recorda aos seus mortos en vésperas do Día de Defuntos que se celebra mañá e do de Todos os Santos, hoxe. Tamén vin os anuncios do servizo especial do transporte público de Vigo para facilitar os numerosos desprazamentos que se producen aos camposantos nestes días, proba do arraigado que continúa este costume convertido nunha especie de obriga social.  Porque senón, ¿que máis ten facelo hoxe que hai un mes ou que dentro de catro?